Man en ik vonden de afgelopen tijd heftig. Ik had van mezelf niet gedacht dat het feit dat het kerst was, zoveel invloed zou hebben op hoe ik me voelde. Missen doe ik jongste zoon namelijk elke dag, het is er nooit niet. Op 1e kerstdag zijn man en ik naar de boom geweest die we geplant hebben voor jongste zoon. En op 2e kerstdag kwamen oudste zoon en mijn moeder. Middelste zoon was met het schip in Amerika tijdens de kerst. Ze lagen voor anker en hadden het gezellig gehad met elkaar als bemanning.
'3e Kerstdag' scheen de zon heerlijk naar binnen en heb ik de meeste kerstspullen opgeruimd, al hadden we dit jaar niet echt veel staan. Eindelijk was er die dag weer eens een beetje licht om foto's te maken. Sommige foto's van andere dagen vind ikzelf wel wat donker, maar niet doen is jammer, en soms zijn de foto's veel mooier dan je verwacht. (Ook van alle mooie post die ik kreeg, maar die zien jullie een andere keer.)
Oudejaarsavond waren we thuis gebleven, dat voelde beter. (middelste zoon belde nog vanaf het schip, dat was fijn. Bij hem duurde het nog 7,5 uur voor het nieuwe jaar begon en bij ons nog 1,5 uur.)
Tijdens dagen waarop iedereen bij elkaar komt en dat naar je gevoel ook zo hoort mis je een geliefd persoon het meest. Je kind zal denk ik nooit uit je gedachten gaan. Ik hoop voor je dat de pijn een beetje slijt. Liefs.
BeantwoordenVerwijderenJa, dat zeg je goed Marthy, dat het zo '' hoort''. Onze middelste zoon is stuurman op de wereldwijde vaart, en natuurlijk ook niet altijd thuis met de feestdagen, en toch is dat heel anders. Je weet namelijk dat hij weer komt.
VerwijderenEn dat is met een overleden kind niet zo. ❤
Kerst roept blijkbaar meer gevoelens op dan andere periodes. Zelf kan ik dat niet beoordelen omdat onze kinderen er nog zijn. Ik kan me er wel wat bij voorstellen. Sterkte.
BeantwoordenVerwijderenKlopt Hans, en dat had ik niet zo verwacht.
VerwijderenZo herkenbaar en voelbaar, Eigenlijk gaat er geen dag voorbij dat je weer even denkt aan dat ene kind die zo dierbaar is, en zo onbereikbaar, Het gemis, je gevoel en gedachten,en vaak ook de kostbare herinneringen, zeker met bijzondere dagen zoals kerst. Moeilijk om soms weer je weg te vinden en weer te kunnen genieten, het is vooral de tijd die je jezelf moet gunnen om weer vorm te geven aan een toekomst met het heimweegevoel, de herinneringen en de nieuwe lichtpuntjes. Liefs en sterkte ook in dit komende nieuwe jaar 2017. Pauline
BeantwoordenVerwijderenWat ontzettend mooi geschreven, dank je wel. Ik ben al een paar avonden jouw blog aan het lezen. (Wat een mooie huizen bewoon je.)
VerwijderenIk kan me niet voorstellen hoe het is om een kind te verliezen dat je onder je hart hebt gedragen. Je bent hem voor altijd kwijt en toch blijft hij ook altijd bij je. Ik wens je toe dat het denken heel langzamerhand van verdriet om het gemis, ook vreugde om zijn leven geeft, dikke kus!
BeantwoordenVerwijderenHij was/is zo''n mooi mens, dat geeft heel veel lieve herinneringen. Maar het gemis is daardoor ook heel groot. Maar dat zie je als je bij mij bent, ik kan niet zonder tranen erover praten, en dat kan en mag ook van/bij jou. ❤
VerwijderenIk lees nu pas je blog terug, wat een enorm verdriet en gemis om je zoon. Ik Sluit mij helemaal aan bij wat Ageeth schrijft. En een dikke knuffel.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel. Vreugde om zijn leven is er zeker, hij was/is zo'n mooi mens. Maar het gemis is er heel erg ook.
VerwijderenBij mij roept kerst niet echt iets anders op dan anders. Behalve gezellig en allemaal samen. Het is zoals je zegt dierbaren die je mist, mis je altijd, niet speciaal 'deze dagen'. Maar met een kind moet het wel anders zijn. Een kind verliezen... ik probeer het me in te denken, maar dat lukt niet.
BeantwoordenVerwijderenWees maar blij Bettie, dat je je het niet kunt voorstellen.
VerwijderenIk vind jou zo enorm dapper... Ik heb zelf zoveel verdriet gehad om mijn moeders overlijden, dat ik denk dat als ik mijn kind verloor ik mezelf gewoon zou begraven om het cru te zeggen...
BeantwoordenVerwijderenDat onvoorstelbaar verdriet zal er altijd zijn, maar je leert er mee om te gaan denk ik.
Je foto's zijn mooi en betekenisvol en het is goed dat je niet zwijgt over je verdriet.
Het voelt intussen alsof ik je al een beetje ken en in gedachten geef ik je nu een dikke knuffel x
Dat denk ik niet Sigrid. Ik denk dat we sterker zijn dan we zelf denken. Maar het verdriet is groot, enorm groot, en is er nooit niet. Dank voor je 'knuffel'. ❤
VerwijderenIk heb je tekst meerdere keren gelezen. Wat moeilijk om hierop te reageren want ik zou iets willen zeggen waardoor je je misschien iets beter voelt. Maar dit gemis is zo immens groot daar kunnen denk ik geen woorden tegenop. In al die tijd dat ik je volg heb ik je toch een beetje leren kennen ook al heb ik je nog nooit in het echt gezien. Ik vind je dapper en leef met je mee. Veel liefs
BeantwoordenVerwijderenEn juist deze reactie is waarom ik het durf te delen. Dank je wel.❤
VerwijderenIk ben al een tijd fan van je blog. Toen je schreef dat je zoon overleden was ging er een schok door me heen. ik voelde bijna letterlijk je pijn.... . Er zal altijd een tijd voor en na je zoons overlijden zijn.
BeantwoordenVerwijderenDe laatste weken ben je meer in mijn gedachten want ja...kerst komt er aan. De eerste zonder je zoon.... . Enorm heftig. Gun jezelf - en je dierbaren- de tijd en ruimte om dit enorme verlies een plek te geven.
Ik wens je veel lichtpuntjes toe voor 2017. Volg je hart en je gevoel!
Liefdevolle groet, Patricia
Dank je wel voor je ontzettend lieve woorden.
VerwijderenJe schrijft ware woorden, en het zal nog wel even duren. Maar dat geeft niks. Hij zal altijd onderdeel van ons gezin blijven.
Het is fijn om te weten dat er mensen zijn die aan ons denken en met ons meeleven.❤