Pagina's

zaterdag 14 maart 2020

Opruimen

Afgelopen week was ik een morgen in het huis van middelste zoon, omdat de monteur voor controle/onderhoud van de cv-ketel langs zou komen. En zoon was op veiligheidscursus. Ik zat in een I-kea gids (2019) te bladeren die daar lag. En zag de volgende tekst:

De minimalisme mythe
Raak je gestrest van je spullen? Je bent niet de enige. Uit ons Life at Home Report blijkt dat 'teveel spullen hebben' thuis de grootste veroorzaker is van stress. Teveel wegdoen kan echter weer meer onrust opleveren dan ontspanning. We voelen ons verplicht om met minder spullen te leven, maar onze bezittingen staan ook weer voor herinneringen en dromen. (Betekent de verkoop van die gitaar dat je toegeeft dat je nooit een muzikant zal worden?)

Spullen met emotionele waarde, hoe onpraktisch ook, geven ons een geluksgevoel. In plaats van dingen lukraak weg te doen. helpt het om prioriteiten te stellen en opbergoplossingen in te zetten. Professor Russell Belk, expert op het gebied van de betekenis van bezit, vindt dit ook gezonder gedrag. We kunnen proberen een tijdje zonder bepaalde spullen te leven en ze pas echt wegdoen als we er klaar voor zijn - over een jaar of twee. Of in het geval van die gitaar, nooit!

Deze tekst had ik niet eerder gezien, maar ik vond het een eye-opener. Ik heb heel veel opgeruimd de laatste jaren, en dacht dat er nog wel meer weg kon. Maar als ik nu door het huis loop, en wat weg wil doen, dan lukt me dat niet. En waarschijnlijk voel ik het onbewust zoals hierboven beschreven. En dat geeft rust. Wat er namelijk nu nog voornamelijk in de kasten staat, buiten wat we gebruiken, zijn spullen uit de jaren dat de kinderen klein waren. Hun L-ego, boeken, auto's, P-laymobil, poppen. En ik wordt er blij van, dus het mag blijven. Ik ben wel heel benieuwd, hoe jullie hiermee omgaan. Ik zou het leuk vinden, als je dat in een reactie laat weten.



































Nadat ik deze tekst schreef, maakte ik even een paar foto's van spullen die hier 'nog zijn' van de kinderen. Op de bovenste zie je een letterbak die dochter wit verfde toen ze een jaar of 12 was, samen met een winterwerkje van de basisschool. Veel van haar spullen staan hier nog, want een studentenkamer is daar niet groot genoeg voor. Daarna zie je een klok die man maakte voor dochter toen ze 9 (?) was. En op de laatste foto zie je een la met spelletjes en puzzels, één van meerdere zoals jullie wel snappen, het gaat om het idee.

8 opmerkingen:

  1. Ik vind het erg moeilijk om spullen weg te doen. Ik merk het vanzelf wel wanneer ik eraan toe ben. Er kleven zoveel herinneringen aan zoveel dingen. Ze doen me denken aan mijn kinderen toen ze jonger waren, onze wederzijdse ouders, opa's en oma's, ze vertegenwoordigen mij dus eigenlijk ook. Daarbij gebruik ik van alles opnieuw en ik zweer het, wanneer iets weg is gegooid, heb ik het daarna opeens echt nodig!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vind/vond het ook lastig om weg te doen. Er ging veel naar de kringloop , dat maakt het gemakkelijker. En naar vriendinnen, die er een tweede leven aan geven en dan gaan verkopen. En nu ben ik blij dat ik het gedaan heb. De kinderen wonen op zichzelf, en nog zat en stond alles vol. Dat wilde ik niet meer. Maar er is zeker nog (veel) over gebleven. En ja, dat laatste dacht ik ook lange tijd, maar tot nu toe is het me nog niet overkomen :-)

      Verwijderen
  2. Ik herken het heel goed. Ik kreeg in december een opruimbevlieging en heb alles uitgedund. Maar je loopt inderdaad tegen een grens aan op een gegeven moment. De grens van je gevoel bij bepaalde spullen. Vandaar het woord 'uitgedund'. Niet alles is weg. En ik heb een grote kist met spelletjes, die gaan nooit weg.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel voor je reactie. Zo voelt dat inderdaad, de grens is bereikt, voor nu in ieder geval.

      Verwijderen
  3. Ik heb natuurlijk heel veel weggedaan de laatste tijd maar dat moest ook, ik ga van een heel groot huis naar een veel kleiner appartement (wat ik nog niet heb). Alle spelletjes zijn wel bewaard evenals mijn veel te vele fotoalbums, daar was ik nog niet aan toe om die weg te doen. Ook die grote doos met brieven, geboortekaartjes en bijzondere kaarten kon ik niet weg doen. Maar die ingelijste tekeningen van de kinderen dan, nee die konden ook niet weg. Het zijn inderdaad de dingen die persoonlijk zijn, niet in geld uit te drukken, die het belangrijkst zijn,

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Met een man die makkelijk alles wegdoet, doe je weleens iets te snel weg. Nu ook weer opgeruimd, en dat was wel echt nodig. Toch dacht ik later: doe het in een doos, zet de datum erop en als je het na een jaar niet gemist hebt, mag het weg. Maar of dat werkt?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik herken mezelf daar wel in... Ik heb vorig jaar ook veel opgeschoond nadat ik met mijn bedrijf stopte, en er rigoureus doorheen ging (behalve wat wettelijk x-aantal jaar bewaard moest blijven). Daarna ging ik door per ruimte, kon niet stoppen, het gaf zoveel lucht en ruimte (ook in mijn hoofd), maar merkte wel dat er een grens ligt ... weg doen, uitzoeken... uitruimen of opruimen en een plek geven, zijn verschillende dingen...

    Maar ik liep wel tegen een grens aan op een gegeven moment. De grens van je gevoel bij bepaalde spullen. Waar ik blij van werd door de herinneringen dat bleef... Wat me niets zei ging weg, naar Kringloop bijv.

    Ik moet nog een zwik verhuisdozen... maar weet dat ik naar mijn gevoel luister...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Vanwege het kleiner gaan wonen heb ik wel veel weg moeten doen, maar sommige spullen moesten toch echt mee. Boeken, oud servies, handwerkspullen, speelgoed van de kinderen en zelfs nog van mij. Ik heb alles wel geordend, dat geeft mij een rustig gevoel.

    BeantwoordenVerwijderen